hari tiga blas

Vandaag is het weer maandag. We zijn hier nu bijna twee weken en het gaat zo snel. Maar niet sneller dan thuis. Voor we het weten zijn we al weer terug. Vandaag gingen we naar de gehandicapte kinderen. Bactil Luhur is een instelling die opgericht is door een Nederlandse bisschop. Hij heeft weet ik het waar niet allemaal gestudeerd en vast gezeten omdat hij mensen wilde helpen en is nu de oprichter van deze instantie. Er zijn er verschillende over heel Indonesië en de grootste zit op Malanga. Maar eerst gingen we met Mas meelopen ’s ochtends. Niet veel bijzonders. De kamers waren warm en Temilja had niet goed geslapen en voelde zich al snel een beetje slap. Ook Isolde had wel last van de warmte dus we hebben een hoop water gedronken. Mas die het wel doorhad liet het werk even liggen en begeleide ons naar de winkel. Die is achter het ziekenhuis en je kunt er van alles halen. Al hebben we eigenlijk geen idee wat. Het is over het algemeen erg Indonesisch. 100 verschillende soorten kroephoek in de meest uitlopen de kleuren. Het lijkt mij niet zo smakelijk om oranje en paarse kroephoek te eten maar ze hebben het allemaal. Ze maken het van van alles. Van vruchten tot ingewanden. Jakkie. Ook kon je er kopies kopen. (voor de mensen die ze niet kennen dat zijn koffie snoepjes die mijn ouders en opa en oma vaak mee naar de golf brengen). Dus dat was het enige bekende dat we tegen kwamen. We hebben een soja drank uitgeprobeerd. Dat was lekker koud maar heel erg zoet. Je hebt de smaken meloen, chocola en aardbei. We hebben het allebei geprobeerd en het was HEEL erg zoet. Temilja heeft het bijna helemaal op gekregen en Isolde was blij dat ze er maar een gekregen hadden. Anders is het toch een beetje lullig om het niet op te drinken. Want die arme fysio’s hebben ook van onze dropjes genoten haha niet dus. Ze hebben het allemaal op gegeten en toen we er nog een aanboden namen sommige er zelfs nog een. Maar lekker vonden ze het niet. Zo geven we heen en weer wel is wat weg. Al hebben wij natuurlijk niet zo veel. Maar we hebben van hun Longtong gekregen en een donut en een broodje met ik weet niet wat er op in ieder geval HEEL VEEL boter zodat zelfs Isolde het niet meer lekker vond. Om tien uur hadden we afgesproken met Cecilia om naar bactil Luhue te gaan. Ze had gebeld en het zo nog dertig minuten duren (vrij vertaald een uur dus :S). Dus we hebben nog een paar patiënten gezien. Daarna kwam de altijd hyperactieve Cecilia binnen. Ze rende echt werkelijk door het ziekenhuis. Wij met onze lange benen konden haar gewoon niet bij houden. We zouden met de auto met chauffeur van dr. Arya gaan maar die was er nog niet dus gingen we met de taxi. Het is ongeveer een half uurtje rijden. Toen we er aankwamen werden we ontvangen door een gehandicapte terrein bewaker. Het is een christelijke gemeenschap (vandaar die pastoor) en we werden ontvangen door een van de zusters. Toen zijn we gaan kijken bij de therapie kamers van de kinderen. Daar hebben we Sophie ontmoet. Zij spreekt geen Engels maar Cecilia heeft als tolk gespeel. Het is echt gebouwd als een soort kerk. Met hoge plafons en hoge deuren. Het is allemaal erg schoon en er zijn genoeg attributen om met kinderen te kunnen oefenen. Daarna werden we voorgesteld aan de nonnen. Deze waren allemaal in de 70. We hebben besproken wat we zouden doen en zijn daarna weer weg gegaan omdat de therapie om 11 uur stopt (dit betekend dus dat ze om 6 uur beginnen fijne hè). Dus er was niet veel meer te beleven. De bedoeling is om twee keer in de week naar backtil Luhur te gaan en dan de ouderen therapie te geven. Omdat dat iets meer in ons straatje ligt. Kinderen hebben we namelijk op school nog niet gehad en zou wel veel moeite kosten. En oudere wat minder. Ja we maken het ons niet te moeilijk. Daarna waren we geheel gesloopt we waren om een uur terug in het ziekenhuis en Cecilia had om twaalf uur een afspraak gemaakt met een patiënt maar dat blijkt hier niet zo veel uit te maken. Daarna mochten we tot onze verrassing naar huis. Heerlijk. Dus wij lekker film gekeken en we zouden ook nog boodschappen gaan doen. Maar Temilja had pijn in haar hoofd dus we zijn maar thuis gebleven. Temilja is in slaap gevallen en Isolde is nog even 50 baantjes gaan zwemmen. Daar kwam ze de Indiaman weer tegen en die wilde perse dat ze zwemles gaf. Maar daar had ze helemaal geen zin in dus met 3 aanwijzingen moest hij het maar doen. Daar was hij het niet helemaal mee eens en ze moest het maar voordoen. Nou dat kon hij natuurlijk op zijn buik schrijven. Dus vanavond geen melk of vruchten haha zijn we daar ook weer van af. Maar denk niet dat hij opgeeft.
’s Avonds Gado-Gado gegeten wat bijzonder lekker was en ook wel is goed om wat meer groenten binnen te krijgen. Om half negen ging de bel. En wie stond er voor de deur ja hoor de India man. Met een heerlijk cola flesje vol warme melk. Dat geloof je toch niet. Maar we hebben er wel van genoten haha. Daarna vroeg naar bed.

Hari empat blas.
Vandaag moesten we om acht uur in Baktil luhur zijn. Daar hadden we afgesproken om met Sophie therapie te geven aan de kinderen. We werden hartelijk ontvangen en naar Sophie gebracht. Die bleek heel slecht engels te kunnen dus met handen en voeten kwamen we er nog wel en beetje uit. Er waren ook andere meiden die met de kinderen om gingen maar geen van hen had meer dan 5 woorden Engels in hun repertoire. En aangezien wij ook geen Indonesisch spreken werd het een moeilijke zaak. Maar met handen en voeten kwamen we er aardig uit. De patiënt die we daar gezien hebben is Olivia. Olivia kwam in 2006 binnen in Baktil luhur en had een gigantische tumor op haar hoofd. Ook staan haar voeten in plantair flexie (de voeten kunnen niet plat op de grond staan waardoor lopen onmogelijk is.) de tumor is in 2006 verwijderd maar haar gezichtje is nog steeds verminkt. Het lopen gaat steeds beter omdat ze een steun gebruikt die haar voeten buigen zodat ze er op kan staan. Haar evenwicht laat het nog een beetje af weten maar het gaat steeds beter. ik denk da ze ongeveer 5 jaar is. Daarna gingen we naar een ander gebouw en daar gaven we therapie aan een jonge die spastisch was in zijn armen en benen. Hij kon alleen maar rollen om vooruit te komen. Isolde heeft geprobeerd hem uit de spasme te halen maar het was erg moeilijk en het moest met brute kracht. Want anders lukte het niet. Daarna zijn we met de oudjes gaan kennismaken. We kwamen er tegen die Nederlands spraken dat was wel grappig. En toen we eenmaal aan de praat waren was het echt gezellig. We hebben van alles meegekregen. Ze maken hier veel en Temilja heeft een gebreide muts gehad en Isolde krijgt er nog een en Isolde heeft van een andere mevrouw twee kleedjes gekregen waar je een Jezus of Maria beeld op kan zetten. Heel mooi :S. maar we hebben het wel aangenomen. De muts is trouwens wel heel erg gaaf. Toen was het tijd om terug te gaan. De auto van dr. Arya zou komen maar dat duurde nog meer dan een half uur dus hebben we in de bloedhitte moeten wachten en dat duurt heel lang als je niets te doen hebt. Maar acht toen hij er eenmaal was ging het wel weer en genoten we van de airco. Toen we in het ziekenhuis kwamen was het al twaalf uur geweest en mochten we naar huis omdat er niet veel meer te doen was en Cecilia op dinsdag niet werkt. Temilja voelde zich nog niet helemaal lekker dus die heeft wat geslapen. Isolde heeft friends zitten kijken omdat ze iets te enthousiast gezwommen had gisteren en dus spierpijn had. En alleen zwemmen is natuurlijk ook niet leuk. ’s Avonds hebben we wat gegeten en toen we wilde skypen deed het internet het niet dus zijn we maar weer friends gaan kijken omdat er verder niet zo veel te doen is. En wat gebeurde er toen. Ja hoor de bel ging en wie stond er op de stoep. De Indiaman met CHOCOLA heerlijk. Daar hadden we het net over gehad dat we dat vergeten waren te kopen. Het was heerlijk en we hebben hem hartelijk bedankt. Maar het is toch wel een beetje raar. Isolde is als een blok in slaap gevallen en Temilja heeft nog even verder gekeken. Toen was deze dag ook weer voorbij.