Weekendje Yogya

Vrijdag
Vandaag zaten we al om 7:30 in de trein. We zijn er met de taxi heen gegaan en moesten daarna nog een half uur wachten. Het station was wel netjes en er speelde een bandje dus het was wel gezellig. Maar je hebt geen idee welke trein je moet hebben. Op het zelfde spoor komen meerdere treinen aan. Dus we hebben wat hulp gehad van de lokale mensen zodat we wel in de goede trein stapte.

We hadden best luxe kaarten gekocht en daar werden we dan ook naar beloond. We hadden een grote plek met een voeten bankje ook kregen we thee en wat te eten in de middag. Dat hadden we echt niet verwacht. We hadden ook een coupé met airco. Maar die hadden ze voluit gezet zodat het gewoon koud was in de coupé dus dat was wat minder. We hebben 5 en een half uur in de trein gezeten en toen waren we dan eindelijk in Yogya. Het is een hele andere stad dan Surabaya. Het is hier veel rustiger en je ziet er veel meer Becak’s (fietsen met een wagentje er voor waar je mensen in kan vervoeren) ze noemen ze hier ook wel helikopters :S. We hadden een hotel uitgezocht en toen we vroegen waar het was bleek dat we het konden lopen. We hadden een kaartje dus dat zou wel moeten lukken. Dus wij met onze tas en trolley over een niet altijd bestaand trottoirs.

Dus wij gaan lopen. Het kaartje was niet echt gedetailleerd genoeg dus we waren een beetje kwijt gelopen. En aangezien het sjouwen niet echt lekker ging hebben we uiteindelijk toch de becak genomen om bij losman Bladok uit te komen. Het was uiteindelijk maar 5 minuten lopen van het station en wij hebben er 45 minuten over gedaan. Maar ach hebben wel gelijk een stukje van de stad kunnen zien. Daarna onze kamer geboekt en onze spullen boven gebracht. Toen zijn we op zoek gegaan naar een informatie punt waar we konden kijken wat we allemaal konden doen. We wisten wel wat we wilde doen maar niet hoe we er moesten komen enzo. Dus wij door de hoofdstraat lopen. We hadden ondertussen een nieuwe kaart gekregen. Maar deze was ook niet al te best dus hadden we toch wat hulp nodig van de lokale bevolking. Maar dat doen ze hier graag.

Dus wij uiteindelijk toch het informatie punt gevonden. Bleek dat we er alweer voorbij waren gelopen :S. We hebben daar een ticket naar een ramayaan dans geboekt. We konden ook een driver regelen maar dat vonden wij te duur. We konden ook met de bus. En dat leek ons wel een leuke ervaring. En we zouden wel met de taxi terug gaan als de laatste bus al was geweest. We moesten er om 8 uur zijn en het zou tot 10 uur duren. We hebben ook verder nog gekeken wat we konden doen. Er is een tour naar de borobodur (grootste hindoeïstische tempel in Azië) waar we de hele dag zoet mee zouden zijn. We hadden dit ook al in het hotel gezien en daar was het goedkoper dus hebben we het uiteindelijk niet in het informatie punt gekocht. Toen we weg wilde gaan bleek het keihard te regenen. Iets wat het in Surabaya al een paar weken niet had gedaan. Gaan wij een weekend weg regent het. Maar we gingen toch terug en het grootste gedeelte van ons pad was overdekt dus we zijn toch maar gaan lopen. Ze verkopen hier hele andere dingen dan in Surabaya dat is wel grappig. Maar wel verkopen ze hier weer allemaal het zelfde. Dus het blijft zoeken naar de goedkoopste dingen. Maar we hebben ons vandaag alleen maar georiënteerd en niets gekocht. Want er is hier zoveel te zien.

We waren eerst ook helemaal overdonderd door alle aanspraak die we weer hadden. Ze zijn hier nog uitbundiger met buitenlanders omdat ze daar hun geld van moeten hebben of zo. Om de 2 meter word gevraagd of je transport wil met de helikopter en dat is niet overdreven. We werden er eerste helemaal gek van. Maar uiteindelijk went het ook wel weer. Natuurlijk was er een mall en hebben we daar even gegeten. Maar nog steeds niets gekocht. Goed hè. Daarna terug naar het hotel waar we even onze rust gepakt hebben omdat we om 6 uur weer de bus moesten hebben naar de ramayaan dans.

We hadden nog steeds geen vervoer terug dus dat vond Isolde nog wel eng. Maar de busrit was super relaxt. Je koopt een kaartje bij de halte. Daar staan dan 2 mensen die je helpen. Dan komt de bus de halte is ongeveer een meter boven de grond dus de opening in de bus is ook halverwege de bus op ongeveer één meter hoogte. De stoelen staan alleen tegen de zijkant van de bus en tegen de stoel van de chauffeur aan. Dus je kan lekker iedereen aankijken en bespieden. De bus had geen vering dus iedere hobbel voelde je maar toch was het een relaxte rit. Na een uur kwamen we op de bestemming aan. Maar we zagen nog niets. We hadden geen idee waar we heen moesten maar de bevolking was weer zo aardig om ons gelijk iemand te wijzen die ons konden helpen en voor we het wisten zaten we op de scooter naar de plaats van bestemming. We hebben allebei nog nooit op een scooter gezeten dus dat was hartstikke eng. Maar het was maar een klein stukje dus toen we er eindelijk aan gewend waren mochten we al weer afstappen. Waar Isolde even geen rekening mee gehouden had was dat de uitlaad pijp natuurlijk warm is. Maar met afstappen stootte haar onderbeen toch tegen de pijp en er zit nu een brandblaar. Egaal rond dat wel maar het deed wel zeer. Dus Isolde was nog bezig met haar wond terwijl we om ons heen aan het kijken waren het helemaal leeg was. We zagen bijna geen mensen. Het was donker en wel een beetje eng. Dus we zijn geheel afgezet met die scooters. We hebben er niet eens over nagedacht om af te dingen wat natuurlijk heel stom is. Maar we waren een beetje overdonderd. Toen zijn we maar naar binnen gegaan.

Je moest betalen om een fotocamera en film camera mee te nemen. Dus ze weten hier wel hoe je geld moet verdienen. Dus wij een kaartje gekocht voor de foto camera. Toen begon het weer een beetje te regenen dus zijn we ergens gaan schuilen. Om 9 uur begon de dans. SAAI niet normaal. Heel langzaam en we snapte er niets van. De bewegingen waren wel heel erg mooi en in detail uitgewerkt dus dat was wel interessant om naar te kijken. Maar na een uur op een stenen bank hadden we het dan toch wel gehad en om kwart voor tien ging de laatste bus dus die zijn we maar gaan halen. Omdat we op de heenweg ook geen taxi’s gezien hadden. Dus we hebben de dans halverwege al verlaten en hebben het stuk wat we eerst op de scooter gedaan hadden zelf gelopen. Dat was helemaal niet zo ver dus we waren er zo. Daar hebben we weer een kaartje gekocht en gingen we weer met de bus terug. Vooral Isolde was blij dat we de bus gehaald hadden want die zag het helemaal niet meer zitten. Na een uur waren we terug en zijn we gaan slapen. Morgen een lange dag op de Borobodur dus we hebben er zin in.

Zaterdag
Vandaag hebben we om 8 uur de wekker gezet om nog even te kunnen zwemmen voor we weg gaan. We hebben een heerlijk zwembad wat er leuker uit ziet dan wat we in Surabaya hebben maar het is wel kleiner ze hebben geen zon in het water en het water is ook nog is HEEL koud. Temilja heeft daar niet zo last van die gaat er gewoon in maar Isolde is een koukleum dus die heeft er wel 15 minuten over gedaan om helemaal het water in te komen. Er was niet veel te doen. Het zwembad was te klein voor baantjes dus we hebben wat met een bal over gegooid en zijn er toen uit gegaan. Gedoucht onder een koude straal en toen naar beneden om te gaan ontbijten. Ze hebben hier heerlijke sandwiches Isolde had er een met kip en Temilja met ham.

Om tien uur zouden we opgehaald worden door de auto’s die ons zouden rondleiden. Dat is Indonesische tijd natuurlijk bijna elf uur maar ach we zaten lekker. Toen hebben we wel een uur in de auto gezeten. We zaten met een stel uit Slowakije en een Nederlandse ze waren hier alle drie op reis. Na een uur kwamen we bij een tempel aan de menput. Daar waren een hele hoop mensen die zich klaar aan het maken waren voor de optocht naar de Borobodur. Daar konden we ook wat in de winkeltjes kijken. Het was warm echt heel warm. Het zweet stond overal en liep met staaltjes van je gezicht. We hebben daar ook maar 1 liter water gekocht want we kregen wel drinken maar dat was lang niet genoeg. Daarna mochten we de tempel in. Dat was niet zo heel bijzonder. Er was een gang en daar stonden 3 beelden van Boeddha waar je kon offeren. Het was niet bijzonder mooi. De wierook rook wel lekker trouwens. Daarna gingen we de mensen bekijken met verschillende kleden drachten en de monniken.

Er waren monniken van heel Azië. Oranje uit Thailand en van Japan. Allemaal verschillend gekleed. Wat ons opviel was dat er ook wel veel Europese monniken waren en dat ze bijna allemaal een bril droegen. We waren ondertussen de groep weer tegen gekomen en zijn opgelopen met een paar Nederlanders. Sophie, claire en de rest weet ik niet meer zo goed. Maar met hun konden we het het beste vinden en we liepen voor de stoet uit zodat we ze zouden zien aan komen. Ondertussen had Christian zich ook bij ons toegevoegd dit was een jonge uit Duitsland die hier op reis was met een groep maar die kwijt geraakt was. We hebben een eind met hem opgetrokken. Het was ongeveer 5 km lopen en ondertussen werd het steeds koeler en aangenamer. Tot we er bijna waren en het keihard begon te regenen. We moesten schuilen aan de kant van de weg onder een afdakje dat lekte. Dus het was ene beetje behelpen. Gelukkig stonden er maar een stuk of 30 ander ook onder het afdakje dus het was lekker druk. Ondertussen ging de stoet gewoon door dus die hebben we geheel voorbij zien komen.

Vele mensen helemaal doorweekt. Sommige hadden van die leuke witte bloesjes of T-shirts aan die helemaal doorschenen. Dat was wel zielig. Maar we hebben goede foto’s kunnen nemen. Dus dat is wel leuk. Toen de stoet eenmaal voorbij was begon het op te klaren en zijn we achter de stoet aangelopen. Toen we achter de stoet aan liepen werd de weg steeds smaller en mensen vergaten foto’s te nemen van de stoet en gingen foto’s van ons maken. Toen we bij een pop poseerde en we vroegen of iemand een foto wilde maken maakte gelijk 4 mensen een foto van ons. Zo gek zijn ze hier. Dus we deden net of we de koningin waren en zwaaide met gratie terug. Dat was wel grappig.

Toen we eindelijk de borobodur kwamen was het prachtig. Het is echt reusachtig. We hebben er foto’s van gemaakt en iedereen heeft weer foto’s van ons gemaakt. Op een gegeven moment voel je je net een fotomodel. Daarna hebben we foto’s gemaakt van een gouden Boeddha waar we even daarvoor bij gebeden hadden. Daarna zijn we bij de monniken gaan kijken. Die waren lichtjes aan het uitzetten voor de show van die avond en vroegen of we wilde helpen. Dat hebben we toen gedaan en we werden van alle kanten gefotografeerd. Met van de grote toeters van foto toestellen want er bleek later een foto wedstrijd te zijn met als winnaar de mooiste foto. Dus er bleef gefotografeerd worden. We hebben er een paar aangesproken of ze foto’s naar ons wilde sturen. Omdat dat echte goede foto’s zijn. En die wilde we wel graag hebben. Verder hebben wel 100 lichtjes op een grasveld gezet en lantaarns in elkaar gedraaid. We zijn er ongeveer een uur mee bezig geweest en het was super leuk.

Ook zijn we gefilmd door twee studenten. Met vragen wat we er van vonden enz. dat was nog best moeilijk om het zo te omschrijven omdat het allemaal nog al indrukwekkend was. ’s Avonds zou er een meditatie gegeven worden en daarna zouden er lichten de lucht in gaan. Wij wilde daar natuurlijk bij zijn. Maar het begon pas om 9 uur en we zouden om 9:30 terug zijn in het hotel. Maar de gidsen vonden het niet erg dus mochten we blijven. Toen het allemaal opgezet was, was het tijd om te gaan eten. We konden kiezen uit mie,nasi of een pannenkoek. Wat wel vervelend was, was dat er steeds mannetjes kwamen die ons spullen wilde verkopen zodat je niet echt rustig kon eten. Na het eten zijn we terug gegaan naar de Borobodur. Daar was een show waar de president ook zou komen. We wisten niet helemaal waar we moesten zijn en voor we het wisten stonden we op de rode loper. Temilja, Sophie, Claire en ik. Weten wij veel. Maar we werden netjes ontvangen en op een stoel een beetje op het einde neergezet. In de VIP. Nou niemand had het zo goed als ons. Wij helemaal gelukkig en we konden op een groot scherm kijken wat er allemaal gebeurde. Even later kwam de president van Indonesië binnen over de zelfde rode loper als wij. Maar toen de eerste speech begon hadden we al spijt dat we daar zaten. Want we konden voor goed fatsoen niet weg. Maar van de speech verstonden we natuurlijk geen hout. En de tweede speech was nog langer en snapte we ook niets van. Daarna ging de president een speech houden. Toen zijn we helemaal afgehaakt en hebben we er helemaal niets meer van meegekregen. Daarna begonnen de dansen. Toen stonden een hele hoop mensen op om weg te gaan. En wij dachten juist dat het pas leuk begon te worden. Maar de dans was een beetje het zelfde als je ramayaan dus langzaam. Daarna was er een soort toneelstuk. Toen zijn we maar weg gegaan. Want we snapte er niets van.

We hebben nog even bij de monniken gestaan en en foto’s genomen van de Borobodur by night. Maar dat wilde niet zo lukken omdat we het zonder flits wilde doen maar dan beweegt je beeld zo snel. Dus het waren een hoop foto’s maar weinig goede. Toen zijn Temilja en Sophie opzoek gegaan naar iets te snacken. Claire was ook meegegaan maar die was al snel weer terug. Isolde en Claire hebben toen nog wat gesproken met de monniken en mochten alvast een plastic zak pakken om zo op het gras te gaan zitten. Dus wij hadden de beste plek uitgezocht. Even voordat het begon mochten we ook nog proberen de lichtjes aan te steken die het gangpad aan moesten duiden. Toen dat bijna klaar was kwamen Temilja en Sophie terug met chocolade die ze gekregen hadden in ruil voor een foto. Ja het onderhandelen lukt steeds beter. Dus hadden we ook nog wat te snacken. Toen we eindelijk ons plekje mochten opzoeken werd gevraagd of wij ook plastic zakken uit wilde delen aan de mensen die zouden komen vanaf de andere show. Dus dat hebben we natuurlijk gedaan. Dat was wel grappig maar we waren bang dat onze plekken ingepikt zouden worden. Maar dat is gelukkig niet gebeurt.

Daarna kwam de show. Het was eigenlijk meer een dienst. Waarbij we gingen mediteren. Dat was nog best moeilijk met zoveel mensen en uiteindelijk ging iemands telefoon nog af dus waren we alle vier uit onze concentratie. Ook werd er overal om ons heen papieren ballonnen gelegd die we later op mochten laten. Dat werkte zo. Het was een soort langwerpige ronde zak van papier met daaronder een rond gerold stuk karton of zo iets wat je aan moest steken met je kaars. Daarna werd de ballon gevuld met de warme lucht waardoor hij op gaat stijgen. Uiteindelijk laatje hem los en dan maak je een wens. Je had er waarschijnlijk bij moeten zijn. Maar uiteindelijk ben je dus met een stuk of 200 mensen allemaal ballonnen aan het oplaten in de donkere lucht waar je tussen de wolken door nog net een stukje van de volle maan kan zien. Prachtig. Het leken wel sterren in de hemel. En het waren allemaal wensen dat was het mooie.

We mochten daarna nog een ballon oplaten met zijn vieren. De eerst hadden we met zijn tweeën gedaan. Claire en Isolde en Temilja en Sophie. En nu deden we het dan met zijn vieren. Wij waren bijna de laatst ballon dus er zijn van ons wel 50 foto’s gemaakt of zo. Dat was wel grappig. Daarna kreeg iedereen een kaars om rond de Borobodur te lopen. We mochten er niet in omdat ze bang waren voor een terroristisch aanslag. Maar er omheen lopen was ook al heel indrukwekkend. Aan de achterkant waren allemaal lichtjes gezet in woorden wat open je hart en hoofd betekende. We hadden geen idee hoe laat het was maar toen we terug kwamen beneden aan de trap konden we niemand meer vinden van onze groep dus zijn we terug gegaan naar de monniken. We wilde er één nog bedanken omdat hij de ceremonie geleid had maar ook ons er op gewezen had dat het er was. Het was een Amerikaan die kok was in Europa een verloofde had en uiteindelijk een monnik geworden was omdat hij beter wilde leven. Dus we hebben nog een tijd met hem zitten kletsen en ook met de andere monniken en we zijn wel 10 keer uitgenodigd om naar Thailand te komen om naar hun ceremonies te komen kijken. Wat we natuurlijk zouden doen. Want we hadden de smaak wel te pakken.

Daarna hebben we nog een interview gegeven aan de televisie. Geen idee waar maar het zou voor meer dan 3 miljoen mensen uitgezonden worden. Vooral Claire heeft haar zegje gedaan en dat was zo goed dat de rest niet meer wist wat we moesten zeggen. Toen kwamen de monniken aan met allerlei cadeautjes. Zoals een standaard waar de kleine kaarsjes voor het gangpad in gestaan hadden en boeken over mediteren en uiteindelijk ook nog een spandoek. Dus we waren helemaal verwend. Maar ondertussen hadden we nog steeds geen groep gevonden en hadden we één Oostenrijker tegen het lijf gelopen. Dus daar zijn we maar mee verder gelopen. Uiteindelijk kwamen we een gids tegen en die heeft ons naar de auto geleid. Wat ook niet helemaal goed ging want Isolde zat te kletsen met de Oostenrijker en die zagen voor hen een groepje lopen. Dus die waren ze gevolgd maar toen ze goed keken bleek een er van een cowboy hoed op te hebben dus waren ze de verkeerde gevolgd. Gelukkig vonden we elkaar snel weer maar waren we de gids weer verloren. Die kwam gelukkig terug lopen en zaten we 5 minuten later toch veilig in de auto. Om nog een uur naar huis te rijden. Uiteindelijk waren we om half 1 thuis. We waren kapot.

Zondag
Vandaag moeten we dan terug. :( maar eest moeten we natuurlijk een kaartje terug versieren naar Surabaya aangezien we dan nog niet hadden en vrijdag was het hartstikke druk dus hadden we het niet gedaan. Nu konden we het station wel lekker snel vinden en binnen tien minuten stonden we weer buiten met een kaartje in ons hand. Hoezo vol. En het was nog goedkoper dan de heenreis ook. Daarna gingen we boodschappen doen en ontbijten met Sophie en Claire. Daar hadden we gisteren zo ’n lol mee gehad dat we het nog even leuk wilde afsluiten. Ook wilde we het spandoek door vieren knippen zodat we ieder een herinnering hadden. We hebben zo ongeveer 2 en een half uur zitten kletsen. Twee ander Nederlanders kamen er ook nog even bijzitten maar die gingen ergens anders ontbijten dus die waren al snel weg. Daarna hebben we afscheid genomen en zijn we de stad nog even ingetrokken voor wat souvenirs. We hebben een batik tas gekocht allebei één Temilja heeft nog een ketting en slippers gekocht en Isolde ook een ketting ook haar schelp die ze gevonden had met het weekendje weg met haar ouders om te hangen. Daarna kwamen we heel toevallig Christiaan weer tegen die net als wij eigenlijk op weg was naar het Kraton (huis van de sultan) en hij had gehoord dat het om 2 uur dicht ging en het was ondertussen half één dus we zijn maar gezamenlijk daar heen gegaan. Maar onderweg kwamen we iemand tegen die zij dat het om 12 uur al dicht was gegaan dus we waren te laat maar we konden nog wel naar de art school of batik.

De man heeft helemaal een kaartje gemaakt en bleef ons maar volgen. Maar we wilde er alle drie niet heen. Dus toen we dachten dat we niet meer gevolgd werden sloegen we de ander kant op. Maar de man liep er nog wel dus die riep ons terug. Maar we wilde echt niet dus zijn stug door gelopen. Uiteindelijk na een omweg hebben we dan het Kraton bereikt. Het was niet eens zo mooi. Dus zijn we doorgelopen naar het waterkasteel en de vogeltjes markt. Dat bleek nog een beetje verder dan we dachten. En Isolde heeft al snel pijn in haar voeten maar na een hele dat op de Borobodur helemaal snel. Dus die was toen we aankwamen al helemaal versleten. Het waterkasteel bleek een ruïne te zijn. Er was een man die ons wel rond wilde leiden voor niets. Dat is al wel een beetje raar want ze willen hier altijd geld. Maar we hebben ons rond laten leidden zo hebben we de ondergrondse moskee gezien. Was wel aardig maar niet heel bijzonder. Daarna zijn we naar het zwembad van de vorige sultan geweest maar daar moest je voor betalen en dat vonden we het niet helemaal waard.

Toen zijn we terug gelopen en moesten we mee naar zijn huis. Daar bleek hij een winkel te hebben met ansichtkaarten en Saris enzo. Maar dat wilde wij natuurlijk helemaal niet en toen bleek hij toch wel een beetje beledigt. Maar hij heeft ons terug gebracht naar de weg door de vogeltjes markt waar we niet echt naar gekeken hebben en toen zijn we terug gelopen. Natuurlijk niet de zelfde weg terug dus we hebben ook nog even omgelopen. We waren helemaal versleten en hadden gigantisch dorst toen we weer in de goede straat aankwamen en we hebben daar pizza zitten eten. Zodat we ’s avonds niets meer hoefde in de trein. Om drie uur zijn we terug gelopen om al onze spullen die we al gepakt hadden op te halen en naar de trein te gaan. De trein stond er al en we hadden weer van die luxe stoelen. Maar hier was het nog kouder dan op de heen reis. Temilja heeft het niet warm gehad. Isolde heeft veel geslapen dus dan voel je er niet zo veel van maar na 6 uur waren we blij dat we weer uitstappen konden. Daarna een taxi proberen te bemachtigen. Maar dat was nog best lastig omdat heel de inhoud van de trein een taxi wilde. We waren om 11 uur ’s avonds thuis. Mail checken ging niet omdat het internet het niet deed. En we zijn lekker gaan slapen.