Hari empat = dag vier

Rectificatie: Gusgus is Agus. Ja al die namen zijn niet altijd even makkelijk te onthouden.
Gisteren gingen we het weer proberen. Om 8:00 waren we bij het ziekenhuis en mochten weer met Agus meelopen. Isolde was wel een beetje zenuwachtig omdat ze bang was om weer ziek te worden. Dus kon ze niet goed eten ’s ochtends. En daarom werd ze natuurlijk weer niet lekker maar na 5 droge boterhammen gegeten te hebben. (wat trouwens nog best een opgave is om te kopen als je misselijk bent en er in de kantine alleen maar Indonesische gerechten worden geserveerd) ging het een stuk beter en hebben we heel de dag uitgezeten. Ja echt uitgezeten. Om tien uur had Agus 4 patiënten gezien en ging toen zij administratieve activiteiten doen. En omdat hij niet goed engels spreekt was het moeilijk uitleggen wat hij nu aan het doen was. Om 11:00 kwam Cecilia pas om ons te begeleiden. Dus we hebben een uur zitten kijken hoe de andere fysio’s mensen aan het helpen waren. Wat ons opvalt is dat er veel apparaten als TENS , Ultra geluid shock wave therapy en een steamer gebruikt worden. Dat betekent dus dat als er iemand binnen komt meestal kinderen dan wordt deze op een bed gelegd en gaat het apparaat aan en na de afgestelde tijd komt de fysiotherapeut weer terug om het apparaat uit te zetten en de patiënt kan vertrekken. ???? Dit kennen wij niet. Bij ons is het werken. aan de slag met zo’n patiënt oefenen enzo. Maar de meeste patiënten die hier binnenkomen hebben last van voorhoofdholte ontsteking dus gaan ze onder de shock wave therapy en ander vooral kleine kinderen hebben last van een soort kroephoest en krijgen een steamer behandeling waarbij ze medicijnen binnen krijgen. We hebben een geval gezien van een jongen die met twee otheses liep. Daarmee werd gelopen. We hebben ook een CVA patient gezien maar we weten niet of hij daarvoor kwam want ook zijn therapie bestond uit ultra geluid in plaats van loopoefeningen die wij hem zouden geven. Dit werkte wel een beetje op je zenuwen. Je wilt het zo graat ander doen het gaat geheel tegen je aard in. Cecilia had het heel erg druk maar wilde ons niet aan alle patiënten laten zien omdat de meeste geen engels spraken en omdat zij geen fysiotherapeutische activiteiten uitvoert krijgen we bij haar de kans om met de patiënten te spreken en hun uit te vragen. Zo hadden we een vrouw die in juni vorig jaar last van haar knieën kreeg en nu met twee ortheses loopt. (voor de leken: dat zijn geen protheses maar is een versteviging van het bestaande gewricht. Zodat mensen meer stabiliteit hebben) nu heeft ze ook last van haar schouders en is nu sinds twee weken is haar linkerringvinger dik. Zij wordt geholpen m.b.v. ultrageluid. Dit wordt dan 5 keer uitgevoerd en dan zou het beter moeten gaan. Ze komt iedere dag. We zijn benieuwd hoe het afloopt. Zo hadden we af en toe een patiënt waar we bij mochten zijn maar tussen die patiënten zat soms wel een uur. Dus er was genoeg tijd om ons Indonesisch bij te spijkeren. En omdat we hard op aan het oefenen waren kregen we af en toe nog wel een reactie van de fysiotherapeuten die onze uitspraak verbeterde. Dit gaf nog wel leuke conversaties. We kunnen het goed met ze vinden. Ze hebben ons ook geholpen met het krijgen van een belkaart. Maar die kregen we pas om 16:00 en omdat we om 14:00 al eigenlijk niets meer te doen hadden duurde het erg lang. Maar we hebben ons nog wel vermaakt. Cecilia heeft ons uitgelegd wat de bedoeling is voor de rest van de weken die we blijven. De bedoeling is om 23,24 en 25 maart naar een instelling te gaan in Surabaya met gehandicapte kinderen en daar misschien voor de rest één of twee dagen per week langs te gaan. Het is jaren geleden opgezet door een Nederlandse vrouw. Dus lijkt ons hartstikke leuk. Verder gaan we twee keer per maand een presentatie geven over fysiotherapie in Nederland over hoe wij behandelen. Zoals LBP (Low Back Pain), CVA (beroerte), frozen Shoulder. Dus dat wordt heel veel oefeningen uitleggen en voordoen. Dit lijkt ons wel een uitdaging. Omdat het in het engels moet en we niet helemaal weten wat ze wel en niet weten. Maar we hebben gelukkig een foldertje gekregen. Verder wilde Cecilia ons meenemen naar haar Buitenhuis in de bergen en naar een school als ik het goed begrepen heb ook in de bergen. Dus genoeg uitdagingen aan te gaan. Ook vroeg ze wat we van het weekend gingen doen. Omdat we dat nog niet helemaal wisten vroeg ze of we zondag komen om mee naar de kerk te gaan. Deze uitnodiging pakte we met beide handen aan want dat is natuurlijk super interessant. We gaan naar de Engelse mis. Jullie lezen het nog wel. Toen het EINDELIJK vier uur was regende het pijpenstelen. En dat is niet zo als in Nederland maar echt hard. Onze douche in het huisje is er niets bij. Dus in een mum van tijd stonden alle straten blank. Maar wij wilde echt naar huis. We hadden het wel gehad met dat wachten en een regenbui kan hier tien minuten duren maar ook gerust een uur. Dus hebben de lieve meisjes van de Fysioherapie ons een paraplu gegeven. Wat ook nog wel een wonderlijk systeem is omdat we de paraplu af moesten geven aan de poort en daar een andere kregen om verder te lopen. :S geen idee waarom. Maar onder luid verkondiging van het regent het regent de pannetjes worden nat het under my Umbrella. Werden we door alle Indonesiërs uitgelachen maar wij hadden de tijd van ons leven. Een tandloze Indonesiër was zo vriendelijk om ons nog even op zijn fiets te vragen om ons naar het hotel te brengen maar dat hebben we maar afgewezen : P. Toen we bij het hotel waren werd het natuurlijk droog. Dat zul je altijd zien. Maar ja wij hadden lol. ’s Avonds hebben genoten van Najib Amali van de I-pod van Temilja en van Twilight die Isolde mee genomen had. Om onze tijd negen uur hebben we contact gezocht met thuis. Een man uit India vond het skypen wel zo bijzonder dat hij maar niet weg wilde gaan. Hij bleef maar in het beeld staan en iedereen vond het een enge man. Toen Isolde eindelijk na anderhalf uur ook even de computer aan Temilja gaf ging de man naast haar zitten. Ze hebben het over van alles gehad. Het verschil van mannen en vrouwen in India en Nederland en over scheiden enz enz. uiteindelijk kwam het op huwlijken uit. Nou ik heb nog nooit zo iets raars gehoord. In India zoeken zoals we weten de ouders de vrouw voor de zoon uit. Maar die zien elkaar van te voren net een uurtje. Ze praten niet met elkaar ze praten alleen met hun familie en vrienden. Ze kijken dan vooral naar het gezicht. Dan zeggen ze of ze met elkaar willen trouwen. Zo ja dan is dat binnen een maand. Tussen de eerste +/- kennismaking mogen ze elkaar alleen maar bellen en dan is het huwlijk. Daarna hebben ze vijf dagen huwlijksreis bij de vrouw thuis. Dan vertrekt de man weer om dan vier weken te wachten tot dat eindelijk zijn vrouw bij hem komt wonen. En als ze dan niet drie tot zes maanden later zwanger is dan denkt iedereen gelijk dat ze onvruchtbaar is. We wisten dat het raar was maar dit is wel heel erg anders. Wonderlijk. Toen Temilja om één uur ook klaar was skypen hebben afscheid genomen van onze toch wel aardige Indiaanse man en zijn we gaan douche en slapen.