Hari Lima = dag vijf

Natuurlijk konden we vandaag niet opstaan. Maar om half negen werden we wel wakker gebeld door de schoonmaaksters. Daarna zijn we samen weer als een blok in slaap gevallen tot om elf uur weer de bel ging. Toen kregen we een memo. Natuurlijk?? Toen zijn we maar uit bed gegaan. We hadden vandaag wel leuke plannen. Ze zouden naar het ziekenhuis gaan voor onze belkaar omdat het gisteren door de regen niet helemaal gelukt was en daarna gingen we shoppen in de Galexie Mal omdat we nog een T-shirt moeten hebben die tot aan je nek sluit en het liefste met lange armen. Dus wij eerste naar het ziekenhuis. De bel kaar is heel wonderlijk. Ze hebben hem voor ons geactiveerd geen idee hoe en we hebben 500 rph. Maar we hoefde niets te betalen. We kunnen hem nog met 1000 opwaarderen maar dat hebben we maar niet gedaan. Omdat we toch niet willen bellen. Maar hoe we moeten betalen is nog steeds een raadsel. We zullen het vanzelf wel ergens zien. Daarna gingen we shoppen. Eerst met de taxi dat is al heel spannend omdat je niet weet hoe zo iemand zal rijden en het verkeer hier nou niet bepaald easy is. Maar we zijn heelhuids aangekomen voor nog geen twee euro. Echt een lachertje. Toen hebben we geprobeerd een leuk T-shirt te kopen. Maar daar kwamen we alleen maar winkels tegen van groet merken. Die we in Nederland ook hebben. Dus het was ongeveer ook even duur. En dat was natuurlijk niet onze bedoeling. En de kleding die dan wel een beetje te betalen was is echt heel erg lelijk. Dus na anderhalf uur zijn we dan ook maar gestopt en zijn we bij de Starbucks wat gaan drinken. Maar omdat de kaart niet zo heel duidelijk was kreeg Temilja in plaats van een warme karamel drank een koude smakend naar water drank en Isolde die voor iets heel eenvoudigs gekozen namelijk een....cappuccino natuurlijk. Maar die was wel lekker. Toen was de volgende opdracht om weer een blue bird taxi te bemachtigen die ons naar de Carrefour winkel zou brengen zodat we boodschappen konden doen. Maar geen taxi chauffeur weet dat natuurlijk. Dus we hebben hem naar het ziekenhuis laten rijden en toen we in de buurt kwamen hebben we hem met karim en kasir (links rechts dat stond in het boekje van Temilja onze heilige graal op dat soort momenten) de weg naar de winkel gewezen. Het is op loopafstand maar niet te doen met al het verkeer. We hebben het geprobeerd maar we vonden ons nog te jong om te sterven. Thuis zijn we lekker gaan zwemmen en hebben we plannen gemaakt voor onze volgende uitstapjes. Morgen gaan we aan Cecilia vragen hoe we het allemaal aan moeten pakken. ’s Avonds hebben we voor het eerst echt lekker gegeten. We hebben mie op met kip en rijst met eens soort soep. ’s Avonds natuurlijk ook nog ff met de familie gekletst. Niet alles loopt even soepel maar we hebben in ieder geval contact. Ook was onze Indiaman er weer maar hij vroeg niet zo veel aandacht als gisteren. Wel kwam hij vol trots een slangetje laten zien die hij gevangen had. Het was er eentje van wel tien cm lang en hij vroeg zich af of hij giftig was. Maar daar zag het er niet naar uit. Om twaalf uur zijn we gaan slapen.