Hari dua en Hari tiga

Hari Dua = dag twee.
Bereid je voor op weer een heel verhaal over al onze avonturen. We beginnen met gisteren want toen is er een heleboel gebeurd. En omdat we helemaal versleten waren schrijven we er nu pas over.

We kunnen moeilijk uit ons bed komen en Isolde is snip verkouden door de airco. Na wat te eten en aangekleed te zijn wilde we in de lobby wachten op dr. Arya die ons vandaag zou ophalen. Beneden gekomen zien we dat we onze klokken iets te fanatiek verzet hebben en dat het niet half negen is maar half acht. Balen!! Maar ach we hebben genoeg te zien nu het licht is, dus we zijn maar een rondje gaan lopen. We hebben de winkel bekeken en zijn toen om half negen weer in de lobby gaan staan om dr. Arya op te wachten. Na 15 minuten stonden we nog steeds in de lobby op hem te wachten. Indonesiërs hè hebben het niet zo van op tijd zijn. Dus we maakten ons ook helemaal geen zorgen. Er kwamen veel auto’s langs en we keken elke keer of we de chauffeur herkende. Dus hadden we de laatste auto die net langs kwam genegeerd. Tot dat de passagiers deur op en ging en dr. Arya daar uit stapte. Deze man is dus zo rijk dat hij auto met chauffeur kan regelen. Het was een super de luxe auto. We stapte naar binnen het de gehele bekleding was van leer. Echt super mooi. In het ziekenhuis kregen we een rondleiding van de manager van het ziekenhuis. Het is voor een basisziekenhuis met de standaard faciliteiten, wat voornamelijk gericht is op cardiologie. We werden volgens mij aan iedereen in het ziekenhuis voorgesteld wel 50 namen waarvan we er nu nog maar een paar weten. Er waren er bij die Nederlands spraken. Dat is toch iedere keer weer wennen. Ook zouden we vandaag voorgesteld worden aan de directeur. Maar omdat we zoveel mensen gezien hebben en heel veel handen geschud weten we eigenlijk niet wie nu de directeur geweest is. De meeste mensen konden redelijk Engels. Om tien uur werden we bij de fysiotherapie afgezet en om 11 uur werden we pas weer opgehaald door Cecille. Zij is een Nederlandssprekende revalidatie arts. Met haar zijn we langs een paar patiënten gegaan. Zij heeft ons ook uitgelegd hoe zij in Indonesië werken. Het werkt heel anders dan in Nederland. De revalidatie arts in Nederland verwijst naar de Fysiotherapeut. Maar in Indonesië maakt de revalidatie arts het hele plan waarbij alle disciplines komen kijken. En deze disciplines voeren dan het plan uit. Maar de revalidatie arts heeft eigenlijk niet zo veel inzicht in de fysiotherapie. Want zoals zij zegt kan zij het niet uitvoeren maar wel opschrijven. Dit vinden wij een vreemde constructie. Maar zo hou je wel het aantal vergaderingen minimaal. Om één uur zijn we gaan lunchen. We kunnen kiezen voor een lunch meer Europees of een Indonesische lunch. We hebben een Indonesische lunch gekozen omdat dat gratis is (ja we blijven Nederlanders :P). Het eten bestond heel verrassend uit rijst met groente en vlees in een pittige saus zo bleek later. Het eten is er goed maar wel pittig. En Isolde vond een beestje in haar boontjes. Echt heel vies zo’n zware met 6 pootjes. Maar we hebben uiteindelijk toch wel lekker gegeten. Isolde meer dan Temilja. Om half twee zijn we bij de fysiotherapie afdeling gaan zitten en hebben we wat zitten kletsen met de fysio’s daar. Het zijn allemaal hele aardige mensen . Ike is 25 en Mas is 28 zijn bijnaam is Todie. Zij spreken niet fantastisch Engels maar het gaat wel. Zij vinden dat als zij proberen Engels te praten dat wij dan een beetje Indonesisch moeten praten. Maar dat lukte nog niet zo. Maar ze hebben ons wel een beetje geholpen. Om twee uur wilde we naar huis gaan. Het plan was om een beetje uit te rusten en dan boodschappen te gaan doen. I guess not!! Want Yvonne stond ons op te wachten om geld te gaan pinnen voor het betalen van de hotel kamer. Volgens ons had ze heelde familie mee. Een zus, een dochter met twee klein dochters eentje van 5 en eentje van 1,5. super schattig. Walter reed ons samen met de halve familie naar de bank. Dat was misschien wel een half uur rijden. Isolde had daar 5 miljoen gepint (schrik niet het is net monopolie geld. Omgerekend naar euro’s is het ongeveer 350 euro). Je voelt je wel heel rijk. Maar al Temilja haar passen werkte daar niet. Op naar de Rabobank dat was een end rijden. We waren al twee uur bezig om te pinnen. Bij de Rabobank aangekomen, accepteerde ze nog geen Nederlandse passen en moesten we pinnen bij een automaat met een cirrus logo. Dus kon Temilja weer niet pinnen. We voelden ons super lullig omdat we ook nog heel de familie bij ons hadden die ook al die tijd nog op ons zaten te wachten. We gingen daarom eerst Yvonne haar dochter op halen Beckey met wie wij gecorrespondeerd hadden voor we naar Indonesië kwamen. Onderweg daar naartoe gingen we door de red light zone. Dit is de grootste van de wereld. In elk steegje kon je een hoertje ophalen. De straat was wel 3 km lang en als je alle steegjes in keek ook nog wel een km breed. Vol hoeren moet je voorstellen. Toen draaide we de grootte weg weer op en kwamen we in een rijke buurt met grote hotels en bewaking overal. Daar moesten we Beckey ophalen. Iedereen paste net in de auto en de kleindochter had honger dus we gingen naar het eethuis. De KFC ja die. Echt super grappig. We hadden er in Nederland nog nooit gegeten maar het was super lekker. Gebakken kip met patat nou beter konden we het op dat moment niet hebben. Want Isolde werd steeds beroerder door haar lopende neus. Wat je wel kunt krijgen bij de KFC is natuurlijk RIJST. Maar dat hoefde we gelukkig niet te kiezen. We kregen geen bestek maar we aten met onze handen. Links en rechts en dat eet veel lekekrder maar niet echt gemakkelijker. Want je moet het afscheuren en dat is nog best lastig om het met je vette vingers vast te houden. In het winkelcentrum kon Temilja gelukkig pinnen en van Walter kregen we nog een melkbrood. En van de zus van Yvonnen kregen we nog mandarijnen omdat Isolde zich zo beroerd voelde. Daarna hebben we nog een beetje door het winkelcentrum gelopen. Iedere winkel wil je naar binnen hebben. Dat is nog wel een raar gevoel. Als je even ergens staat te kijken dan staat er gelijk een verkoopster naast je. Daarna gingen we gelukkig naar huis. Yvonne hielp ons met betalen van het hotel. En daarna namen we afchied we bedankte voor de mandarijnen, bood en tissues en toen namen we afscheid. Temilja is nog wat gaan computeren maar Isolde is gelijk naar bed gegaan want die was helemaal versleten van het verkouden zijn.

Hari Tiga = Dag drie
Vannacht heeft Isolde geweldig geslapen. Maar Temilja wat minder. Die heeft bijna heel de nacht wakker gelegen. Isolde voelde zich nog steeds niet helemaal lekker maar ging toch met een paracetamol op naar het ziekenhuis. Vandaag gingen we voor het eerste zelf naar het ziekenhuis. Het is maar tien minuten lopen maar toch een heel avontuur. Je moet goed op de weg letten en motoren en auto’s vliegen je om de oren. Maar we zijn er zonder kleerscheuren van af gekomen. Toen we in het ziekenhuis waren zijn we meegelopen met Gusgus. Een fysiotherapeut. We gingen eerst naar een man die al 40 dagen in het ziekenhuis lag. Hij had eerst malaria en kreeg toen hersenvliesontsteking en hij heeft ook de ziekt van Crooner. Maar door de malaria was hij zo zwak geworden dat hij heel veel last kreeg van de ziekte van Crooner dat hij geopereerd moest worden. Nu beweegt de fysiotherapeut hem op bed om hem nog een beetje fit te houden. Isolde werd helemaal groen. Het was een beetje warm in de kamer en Temilja had er ook wel last van maar Isolde had echt het idee dat ze ziek werd. Na de volgende patiënt met een gedislokeerde enkel en de andere enkel met een calcaneus fractuur (voor de leken onder ons, hij had zijn hielbeen gebroken) werd Isolde helemaal niet lekker en wilde ze heel graag terug naar het hotel. Maar voor we er erg in hadden moest ze in een ziekehuis bed gaan liggen en werd ze onderzocht. Haar bloeddruk en temperatuur. Haar temperatuur hebben we nooit gezien maar haar bloeddruk was 125 over 84 dus opzich niets mis mee. De conclusie was dat ze de Dutch floo had. Gelukkig niets ernstigs. Dus we wilde gelijk naar het hotel. Maar dat mocht niet. We kregen eerst medicijnen mee en moesten ook gelijk betalen. We dachten nee hè hoeveel zou dat dan wel niet zijn. En zoveel geld hadden we nou ook weer niet bij ons. Isolde kreeg medicijnen tegen diaree, misselijkheid en voor de running nose. Je krijgt hier geen doosjes maar gewoon pillenstripjes. Dus we geloofde er niks van en hebben het ook niet ingenomen. Maar we moesten het wel betalen. 194.400 rph. Dat is ongeveer 13 euro. Dus dat hebben we lachend betaald en zijn snel weg gegaan. Daarna zijn we gaan slapen in het hotel tot een uur of drie en zijn om vier uur nog even naar de winkel geweest om water, een tijl, afwasmiddel en een theedoek te kopen. Daarna hebben we nog wat gelezen en om half acht zijn we gaan eten in het restaurant. Voor het eerste weer alleen. Temilja had wat gerechten opgezocht en opgeschreven maar toen we beneden waren hadden we dat natuurlijk niet bij ons. Met handen en voeten hebben we toen uitgelegd wat we wilde hebben we hebben besteld:
1 coca-cola
1 sprite
1 kwetiaw goreng ayam
1 kwetiaw goreng udang
plus taxatie 30.800 rph. Ongeveer 2 euro. En we kregen het niet op. Het was bamie van rijst met ayam = kip en Udang = garnalen. Met bluskomkommers.
Het was erg lekker en het was veel te veel.
Daarna zijn we weer naar de kamer gegaan en hebben we gezellig een potje gejokerd.
Dus ondanks een vervelend begin van de dag toch nog een leuk einde. Isolde is al weer een eind opgeknapt en met nog een goede nacht slapen zal het allemaal wel los lopen. Temilja heeft alleen problemen met de apparaten. Haar Laptop krijgt geen contact met het internet en haar I-pod is helemaal geleegd door het röntgenapparaat op het vliegveld dus we hebben maar weinig muziekjes.

KUSS Isolde en Temilja