aankomst in Surabaya

Heey allemaal
Daar zijn we dan eindelijk aangekomen. Na een 11 uur durende vlucht vanuit Amsterdam naar Kuala Lumpur en een 2uur en 40 minuten durende vlucht naar Surabaya. Zijn we er dan eindelijk. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot. Toen we onze koffers ingeleverd hadden ,die een beetje te zwaar waren maar wel door mochten, gingen we afscheid nemen. Natuurlijk van Isolde haar kant dikke tranen en Temilja de koele kikker doorstond het allemaal zonder te veel tranenverlies. Bij het inchecken van de handbagage was het ook nog even spannend omdat we allebei ongeveer 10 kilo te veel bij ons hadden. Maar ook deze doorstond de douane en mocht door. Het vliegen naar Kuala lumpur was eigenlijk zo gebeurt. We hebben films zitten kijken en wat geslapen en voor we het wisten was het al weer licht buiten en konden we bijna gaan landen. We zijn allebei niet echt dol op landen omdat er nog wel wat turbulentie was en omdat Isolde wagenziek is ging het niet zonder een groene gloed op het gezicht. Het overstappen van Kuala Lumpur naar Surabaya ging wat moeilijk. Omdat we maar een uurtje hadden om over te stappen en we nog geen boardingpasshadden moesten we wel wat opschieten wat we niet wisten is dat de gate 40 minuten voor vertrek dicht gaat. Dus wij op ons dooie gemakje een boardingpass halen werden we toch wel aangespoord om wat op te schieten. Is dat niet zo erg als je maar een klein stukje hoeft te lopen. maar we moesten met een soort metro naar een ander gebouw nemen en van af daar hadden we de allerlaatste gate. Iedereen was wel heel erg aardig tegen ons maar we voelde ons wel een beetje opgelaten. Na de vlucht naar Surabaya moesten we nog de visum controle doorstaan. We hadden alles laten zien maar er bleek iets niet goed te zijn. Dus die man achter de balie er iemand bij gehaald om het aan hem te vragen en toen moesten we in een katoortje komen. Wij hadden het niet meer. We dachten echt dat we het eerste vliegtuig weer terug konden nemen. Maar gelukkig heeft Isolde met wat overredingskracht en vooral eerlijkheid over dat ze stage de boel kunnen redden en mocht we toch door. Gelukkig. Buiten de poort stond Yvonne Nio ons op te wachten samen met haar broer Walter. Zij hebben ons naar ons hotel gebracht. Dit was nog een hele opgave. We snappen nu dat Aziaten niet kunnen rijden in Nederland. Er staan wel strepen op de weg maar niemand die zich er aan houd,er zijn hele mooie stopboorden geplaatst maar daar heb ik ook niemand naar zien kijken. Invoegen doe je gewoon zonder vaart te minderen en de rest schuift maar een stukje op.
Wat ik niet wist is dat ook in Indonesië links gereden wordt. Dat was nog wel een verrassing. Wat ook positief was is dat er seconde aangegeven worden bij het stoplicht. Zodat je kunt zien hoe lang je nog moet wachten voordat je mag doorrijden of hoe veel gas je moet geven om nog net door groen te kunnen gaan. Echt wel handig.
Toen we eindelijk na het leek wel een uur in de buurt kwamen van het hotel zijn we eerst naar het ziekenhuis gegaan. Daar hebben we dr. Arya ontmoet. Een aardige man die goed engels praat. We hebben ook de fysioafdeling gezien. Het stelt niet veel voor. Een loopbrug en heel veel verouderde tens apparaten. Maar de mensen waren aardig. Morgen worden we door dr. Arya opgehaald om te spreken met de directeur van het ziekenhuis. Echt wel spannend. Daarna zijn we naar het hotel gegaan en hebben we een kamer gekregen. Deze is erg klein. We hebben twee losse bedden, airco, tv, douche en toilet. Maar geen kastjes. In iedergeval geen waar je kleding in kan. Dus dit viel wel een beetje tegen. Ook is er geen koelkast dus het is allemaal een beetje behelpen. Maar het water van de douche is warm dus we hebben nog niets te klagen. Daarna zijn we nog even boodschappen gaan doen omdat we toch wel wat moeten eten morgen. Dus al met al is het nu 23:00 lokale tijd en zijn we dood moe en gaan we lekker zo naar bed. Op naar de avonturen die er komen gaan.

KuSS